... در حلقه اهل دل، شنوای سخنان برخاسته از دل آنان بودم، آنانی که عمری در انتظار ظهور نور به سر برده و همواره به اندازه معرفت و شناخت خود از قطب دایره امکان، امام زمان علیه السلام به فکر و یاد او هستند. آنان به حال انسانهایی که توفیق الهی شامل حالشان شده بود و در زمانهای خود در خدمت و حضور امام زمانشان بودند، غبطه می خوردند، می گفتند: کاش! روزی چشمان ما هم به جمال دلربای مولایمان منوّر می شد. کاش! روزی می توانستیم در خدمت مولایمان باشیم و...
ما که مبتلا به غیبت مولایمان هستیم چه کنیم؟
کدامین عمل، بهترین عملی است که می تواند گِره های بهم خورده دوران تاریک و ظلمانی غیبت را باز کرده و جهان را با نور آخرین حجّت الهی روشن نماید؟
و کدامین رمز است که معمّای دوران غیبت را حل می کند؟
آری! در آن محفل اُنس، دل منوّر به رمزی شد، که هرگاه بشریّت بتواند دل خود را - ولو به کمترین درجه آن - متوجّه آن وجود نازنین نماید و در مرحله اوّل با توجّه به او، دل از وسایل و اسباب مادی برکَنَد و آن هم با زبان هماهنگ شده و در حدّ توان لب به دعا برای فرج و ظهور مبارک آن حضرت بگشاید؛ مقدّمات ظهور نور به وقوع خواهد پیوست؛
اینجاست که خدای متعال چنین دعای مهم را مستجاب و نورش را ظاهر می گرداند.
به همین جهت، برای اثبات این امر مهم به تکاپو افتادم، و به آثار جاودان هدایتگران بشریّت، امامان معصوم علیهم السلام نگریستم. آثاری که توسّط عاشقان و محبّان خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام به رشته تحریر درآمده و در جای جای آنها دستورات مهمّی را برای رسیدن به آن آب حیات به پیروان خود و عموم بشریّت فرموده اند.
پس از جستجوی زیاد به نتیجه مطلوب رسیدم که وجه اشتراک این آثار گرانبها موضوع دعا است، که اینک به اهمیّت حیاتی آن در زندگی دوران غیبت اشاره می نماییم.
جنبش سایبری سفیران موعود (عج) -http://safiran-e-mouood.blog.ir
