انسان ودعا

نیاز به دعا در ذات بشر نهفته است، چراکه انسان بی اختیار، برای نیل به کمالات مادی و معنوی خویش در اعماق ضمیر خود به آفریدگار توانای خود پناه برده و با جان و دل به سوی خداوند رحیم روی آورده و از او یاری و مدد می طلبد.

او ضعف، فقر، نیاز و حاجت خود را - که تمام هویّت هر انسان است - درک می کند و به قدرت، توانایی و بی نیازی مطلق و بی نهایت خدای مهربان پناه می برد و بدین وسیله با منبع واقعی تمام قدرت ها، بی نیازی ها و کمالات مرتبط می شود. 

به راستی که دعا و نیایش برای انسان یک امر فطری است، و هرکسی در ضمیر ناخودآگاه خود با آن آشنایی دارد، و با وجود خود درک می کند که او با وجود این همه پیشرفت در علوم گوناگون؛ در اقیانوسی از نادانی ها غوطه ور است که دانش او در برابر آن اقیانوس تاریک و بیکران، قطره ای بیش نیست؛ و این حقیقتی است که هر متفکّر خردمند به آن معترف است و همان انسان، وقتی دست به دعا برمی دارد احساس می کند که با دریایی از نور مرتبط گشته و به درگاه آفریدگار که عالم به همه اُمور می باشد، ره یافته است. 

اینک این انسان است که با توجّه به این امر فطری که در نهاد او نهفته است، آن را شکوفا می نماید و متوجّه آفریدگار خود می گردد و بدین وسیله با او ارتباط برقرار می کند.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج)http://safiran-e-mouood.blog.ir

چرا غفلت؟

راستی که زندگی انسان معاصر جای شگفتی دارد!

چراکه این انسان در واقع و با ادّعای خودش ذرّه را شکافته و به کهکشانها و کرات دیگر راه یافته، و با پیشرفت علوم و تکنولوژی به بهترین امکانات رفاهی دست یافته است.

ولی با هزار تأسّف هنوز انسان در غفلت و بی خبری بسر می برد و هنوز هم نتوانسته با امام زمانش که هستی او و کمالش در گرو پیروی از اوست، آشنا شده و با او ارتباط برقرار کند.

آیا فرشتگان از چنین انسانی در شگفت نمی شوند؟!

آیا موجودات دیگری که دارای درک و شعور می باشند از زندگی چنین انسانی تعجّب نمی کنند؟!

او که در کوچکترین اُمور دنیوی خود ساعتهای زیادی را تلف می کند که مبادا کمترین ضرری متوجّه او شود، امّا حاضر نیست حتّی در هفته چند ساعت را به فکر شناخت امام زمانش باشد؟!

راستی که جای شگفتی و بهت است، و آنچه گفتیم شامل اکثریّت انسانهایی است که امروزه ساکنان کره خاکی را تشکیل می دهند.

اینک عنان قلم را کنترل کرده و با جان و دل رو به افرادی می نماییم که از اوّلین نعمت الهی برخوردارند و تا حدودی با امام زمانشان آشنا هستند که با توجّه کامل بتوانند پرده های غفلت و بی خبری را هرچه بیشتر کنار زده و برای رسیدن به کمال انسانی گوی سبقت را از همه انسانها بربایند، و جهان را با ظهور امام زمانشان به مدینه فاضله تبدیل نمایند.

اینان هر لحظه با دعای بیشتر از خدا بخواهند شناختشان نسبت به امام زمانشان زیادتر گردد، و آنگاه که با وجود چنین امام زمان مهربانی آشناتر شدند، برای ظهور او دعا کنند.

جنبش سایبری سفیران موعود (عج

جنبش سایبری سفیران موعود (عج) - http://safiran-e-mouood.blog.ir

اطاعت از پیامبر و ذوی القربی

اطاعت از انبیاء و اولیاء از این جهت است که تبعیت از ایشان ، همان متابعت خداوند متعال است که : من یطع الرسول فقد اطاع الله :(4) (کسی که رسول را اطاعت کند پس به تحقیق خدا را اطاعت کرده است )، و شرط محبت خداوند متابعت از پیامبر است ، قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله :(5) (بگو ای پیامبر: اگر خدا را دوست دارید از من تبعیت کنید تا خدا شما را دوست داشته باشد)، و اجر رسالت (که لازم است اعطاء گردد) چیزی جز مودت ذوی القربی و اهل بیت پیامبر علیهم السلام نمی باشد، قل لااسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی :(6) (بگو ای پیامبر! بر امر رسالت مزدی از شما جز محبت نسبت به نزدیکانم نمی خواهم ) و چون رسالت نبی اکرم صلی الله علیه و آله و مزد بر آن ، جز برای رفع انسان نیست ، قل ماسئلتکم من اجر فهو لکم :(7) (بگو ای پیامبر! آن مزدی که از شما می خواهم ، آن به نفع شما می باشد). و آن منفعت جز راهیابی به طرف حق تعالی نیست ، قل مااسئلکم علیه من اجر الا من شاء ان یتخذ الی ربه سبیلا :(8) (بگو ای پیامبر! بر رسالتم مزدی از شما نمی خواهم مگر آنکه بخواهد به طرف پروردگارش راهی داشته باشد) و این راهیابی جز با مودت ذوی القربی و اهل بیت آن حضرت محقق نمی شود، از این جهت امر به مودت ایشان کرده است ، پس باید مراد از مودت ایشان تبعیت از ایشان از روی مهر و محبت باشد، بنابراین اهل بیت باید به گونه ای باشند که محبت و تبعیت و قرب با آنها، موجب محبت و تبعیت و قرب به خداوند متعال شود و این در صورتی است که ایشان به تمام معنا و در تمام شئون هستی ، بنده حضرت حق باشند. ایشان خود و همه شئون خود و موجودات را فقیر درگاه الهی می دانستند و می دیدند، از این جهت تبعیت از ایشان در طول تبعیت از رسول خدا و خداوند متعال است نه در عرض آن تا به شرک و استقلال منتهی شود.

 4- نساء: 80.

5- آل عمران : 31.

6- شوری : 23.

7- سباء: 47.

8- فرقان : 57.