آری! شناخت امام زمان علیهالسلام یعنی رسیدن به سرچشمه همه خوبیها، زیبائی ها، کمال ها و جمال های جهان هستی و پی بردن
به همه علوم و دانشها و به همه خوبی های هستی و در یک عبارت: رسیدن به بندگی واقعی الهی.
امّا متأسّفانه انسانهایی که در دوران تاریک و ظلمانی آخر الزمان قرار گرفته اند، به این آسانی ها نمی توانند به این ودیعه الهی نزدیک شده و از او شناخت داشته باشند، و علی رغم شناخت هم، رسیدن به او و در خدمت او بودن و ارتباط با او، با موانع گوناگونی روبرو است. امّا چه باید کرد؟ از چه کسی باید پرسید؟ چگونه این انسانی که در غفلت از امام زمان خود بسر می برد، بتواند با او آشنا شده و ارتباط برقرار نماید؟ آری! خدای مهربان، از رحمت و رأفتش دست چنین انسانی را هم می گیرد و به سوی حجّت محبوب خودش رهنمون می کند، چراکه او مهربانترین مهربانان است، و از رحمت و لطفش انسانها را آفریده تا مهر، لطف، عظمت و قدرت خویش را به آنها
بشناساند و آنها را از همه مواهب خودش هم در جهان دنیا و هم در جهان آخرت بهره مند سازد؛ ولی انسان با جهل و نادانی،غفلت و بی خردی از فرمان آفریدگار مهربان سرپیچی نموده و خود را در منجلاب هایی که خودش ساخته، غوطه ور نموده و به هلاکت انداخت. مگر نه این است که آفریدگار مهربان می فرماید
«اُدْعُوْنِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»؛
[1].
ای بندگان من! مرا بخوانید تا شما را اجابت
نمایم.
مگر نفرموده:
«وَللَّهِ الأَسْمَاءُ الْحُسْنَی فَادْعُوْهُ
بِهَا»؛ [2].
برای خدا اسمهای نیک است، خدا را با آن
نامها بخوانید.
مگر نفرموده:
«هُوَ الْحَیُّ لا إلهَ إلّا هُوَ فَادْعُوْهُ
مُخْلِصِیْنَ لَهُ الدِّیْنَ»؛ [3].
زنده واقعی اوست، معبودی جز او نیست، پس
او را بخوانید در حالی که دین خود را برای او خالص کرده اید.
آری! همه و همه برای آن است که خداوند به
انسان بفهماند: ای بنده من! درهای رحمت به سوی تو باز است و این تویی که باید گام برداری
و به سوی رحمت ما بیایی.
ای بنده من! خوان نعمت گسترده است اینک
تویی که باید از این سفره نعمت، بهره مند شوی.
ای انسان! من تو را برای رسیدن به نهایت
کمال آفریده ام و تو برای رسیدن به این اوج کمال باید با من ارتباط برقرار کنی و مرا
بخوانی تا تو را رهنمون شوم.
بنابراین، رسیدن به این مرحله از کمال در
این دوران تاریک آسان می شود و آن با دعا، به ویژه دعا برای شناخت امام زمان علیه السلام،
که در این دوران انسان با خود چنین زمزمه کند:
اَللهُمَّ عَرّفنی نَفْسَکَ، فَإِنَّکَ
إنْ لَمْ تُعرِّفْنی نَفْسَکَ لَمْ أَعرِفْ نَبِیَّکَ.
اَللهُمَّ عَرِّفنی رَسولَکَ، فَإنَّکَ
إنْ لَمْ تُعَرِّفنی رَسولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتکَ.
اَللهُمَّ عَرِّفْنی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ
إنْ لَمْ تُعَرّفْنی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دینی؛ [4].
خداوندا! خودت را به من بشناسان؛ زیرا اگر
خودت را به من نشناسانی، پیامبرت را نخواهم شناخت.
خداوندا! پیامبرت را به من بشناسان؛ زیرا
اگر پیامبرت را به من معرّفی ننمایی حجّت تو را نخواهم شناخت.
خداوندا! حجّت خویش را به من بشناسان؛ زیرا
اگر حجّت خودت را به من نشناسانی، از دینم منحرف خواهم گشت.
انسان در اثر آلودگی به گناه، شناخت کم،
وجود شیاطین جنّی و انسی از امام زمانش دور افتاده و خدای مهربان به عللی میان او و
امام مهربانش پرده غیبت افکنده، چگونه با او مرتبط شود؟
چگونه انسانی که در لحظه لحظه زندگی خودش
به آن حجّت خدا و واسطه فیض نیازمند است و همه پرونده او از زیر دستان مبارک آن وجود
نازنین می گذرد، و هستی او بسته به هستی و وجود امام زمانش می باشد، با غفلت از او
بسر می برد؟
پاورقی
[1] سوره غافر آیه 60.
[2] سوره اعراف آیه 180.
[3] سوره غافر آیه 65.
[4] کمال الدین: ج2 ص322.
